Wat als Luca Guadagnino de gruwel uit zijn horrorremake Suspiria en de onweerstaanbare romantiek uit zijn tragische romance Call me by your name in de mixer gooit? Dan krijg je iets in de trend van de akelige, hartroerende, authentieke kannibalenroadtrip Bones and all.
'Je bent om op te eten.’ Een uitspraak die we al eens in de mond durven nemen om te zeggen hoe liefelijk of beeldig iemand er uitziet. In onze realiteit een onschuldige uitspraak, maar indien iemand dit tegen je zegt in het universum van Bones and all, maak je je maar best uit de voeten. In de recentste worp van Luca Guadagnino bevinden we ons namelijk in een wereld waar kannibalen op de loer liggen. Mensen die te pas en te onpas worden overvallen door een onbedwingbare drang naar rauw mensenvlees.
Guadagnino richt zijn camera op Maren Yearly (Taylor Russell), een jong meisje dat tot die menseneters behoort. Dat ontdek je op gruwelijke wijze wanneer ze tijdens een gezellig meidenavondje haar tanden in de vinger van een vriendin zet en het vlees van haar vingerkootjes scheurt. Daardoor moet ze op de vlucht slaan, wat haar op een roadtrip stuurt waarop ze allerlei vreemde figuren tegenkomt. Een van die figuren is de schriele kerel Lee (Timothée Chalamet), van wie ze ontdekt dat hij ook graag mensenvlees degusteert. Samen gaan ze de baan op, waarop ze elkaar, zichzelf en de Amerikaanse couleur locale leren kennen.
Onbehaaglijk realisme?
Zoals je wel kan raden, wordt het een bloederig tripje door het midwesten van de VS. Guadagnino bewees in het verleden met Suspiria al dat hij gruwelijk geweld niet schuwt. Met Bones and all gaat hij dan ook voor een realistische benadering van het kannibalenbestaan. Dat gaat gepaard met huiveringwekkende scènes waarin Timothée Chalamet en Taylor Russell met een gezicht vol bloed aan een kadaver of een gapende wonde knauwen. Het realisme van die scènes bezorgt je vaak een onbehagelijk gevoel.
Met Bones and all gaat Guadagnino voor een realistische benadering van het kannibalenbestaan. Dat zorgt voor een vaak onbehagelijk gevoel.
Gelukkig maakt de regisseur niet enkel ruimte voor geweld, maar ook voor romantiek. Want het kloppende hart van Bones and all is de chemie tussen Russell en Chalamet. Met hun jeugdige charmes slagen ze er wonderwel in om twee jonge zielen neer te zetten die zoekende zijn in een grote, gevaarlijke wereld van jagers en prooien. Maren en Lee zijn jongeren die nog geen grip op de wereld hebben. Waardoor die wereld overweldigend en intimiderend aanvoelt. Warmte en veiligheid zijn pas te vinden wanneer de tortelduifjes zich voor elkaar openstellen en steeds afhankelijker worden van elkaar.
Malick achterna
De romance in Bones and all wordt vergeleken met het vonken en vuur tussen Sissy Spacek en Martin Sheen in Terrence Malicks Badlands. Een vergelijking die steek houdt, want ook hier gaat het over een jong koppel dat enkel elkaar heeft en misdrijven pleegt terwijl ze de Verenigde Staten doorkruisen. Bones and all mist het poëtische en transcendente karakter van die Malick-film, maar slaagt er wel in om de onvoorspelbaarheid van een roadtrip en de rauwheid van het Amerikaanse midwesten te vatten. De film van Guadagnino zou alvast niet uit de toon vallen tijdens een double bill met een typische jaren 1970 roadtripklassieker als Badlands, Five easy pieces of Monte Hellmans ietwat vergeten Two-lane blacktop.
Bones and all is een fascinerend huwelijk tussen horror en Guadagnino’s interesse in complexe, moderne jeugdromantiek
Bones and all is uiteindelijk een fascinerend huwelijk tussen horror en Guadagnino’s interesse in complexe, moderne jeugdromantiek. Tastbaar gemaakt door de sfeervolle, wat vuile camerakunsten van de jonge en beloftevolle Arseni Khachaturan, de muziek van het altijd straffe duo Trent Reznor en Atticus Ross en de toegewijde hoofdrolspelers.
Een perfecte tocht over de Amerikaanse snelwegen is het niet altijd. Plotlijnen met een door Mark Rylance gespeelde creep en de zoektocht van Maren naar haar moeder zijn eerder onvolmaakt binnen het grotere geheel. Bovendien voelen de narratieve keuzes voor het einde van de film gemakkelijk en teleurstellend. Maar de empathische energie waarmee Guadagnino zijn hoofdpersonages benadert, de warme intimiteit die het verhaal voedt, de authenticiteit van de setting en het gore sfeertje dat onder je huid kruipt, maken van Bones and all een film die genreconventies overstijgt en er zijn eigen ding mee doet. Een aanpak die we maar al te graag omarmen. Het maakt van de Italiaan een immer boeiende filmmaker.
‘Bones and all’ was te zien tijdens Film Fest Gent. Op 23 november 2022 komt de roadmovie in de Belgische bioscopen. Vanaf 1 december 2022 is de film in Nederland te zien.
Genoten van dit artikel? Neem een jaarabonnement op Humbug en ontvang elk kwartaal een oogstrelend magazine in je bus. Zo maak je meteen ook onafhankelijke filmjournalistiek mogelijk.