Met een gemiddelde van één film om de vijf jaar – zeven jaar zelfs sinds haar vorige film Home – is Fien Troch van het spaarzame type. Ze neemt ruim de tijd om haar ideeën te ontwikkelen, de juiste toon te vinden en de perfecte cast te zoeken. Haar – en ons – geduld wordt daardoor beloond, want straks opent haar nieuwste, Holly, het 50ste Film Fest Gent.
De klasgenoten van Holly noemen haar een heks. Het in zichzelf gekeerde stadsmeisje beseft nochtans amper dat er vaak over haar wordt geroddeld. Dat ze een eenzaat is, is niet het enige wat haar speciaal maakt. Ze is de enige die de neurotische en onvoorspelbare Bart tot bedaren kan brengen, en wanneer ze als bij wonder aan een zware brand op school ontsnapt, lijft een leerkracht haar in als vrijwilliger voor een steungroep voor slachtoffers en nabestaanden.
De rouwende gemeenschap merkt meteen Holly’s empathie en medeleven op. Zij zien in haar een reddende engel, een jonge sjamaan met een bovennatuurlijke gave, die contact kan leggen met de geesten van hun dierbare dochter of zoon. Ze lijkt een heilzame invloed te hebben op deze gekwetste zielen, maar de last op haar jonge schouders wordt daardoor ook steeds zwaarder. Door de haast devote adoratie die haar te beurt valt, moet ze keuzes maken die haar niet door iedereen in dank worden afgenomen.
Even heilig als haar naam
Net als in de andere films van Fien Troch, deelt er een belangrijk keerpunt de verhaallijn in twee. Wanneer we denken het hoofdpersonage volledig te doorgronden, beginnen we plots te twijfelen. Wat bezielt dat meisje toch om mensen in de straat aan te klampen en hen (tegen betaling) hulp te bieden? Is het normaal dat Holly munt begint te slaan uit haar ‘natuurlijke gave’? Is ze wel zo heilig als haar naam doet vermoeden?
Holly is een film die je naar de keel grijpt, waarin vooral het onuitgesprokene beklijft.
In Trochs vijfde film verkent ze opnieuw de bedrukkende wereld van adolescenten op zoek naar een identiteit. De spanning tussen jongeren onderling of met hun ouders en leerkrachten is vaak te snijden. Het is een universum van onbegrip, frustraties, angst, machteloosheid en verloren onschuld. Niemand ontsnapt aan de groeipijnen van het leven. Dat verhaal brengt Troch in haar typisch beheerste en verstilde stijl. Zoals geen ander slaagt zij erin om alledaagsheid in een dromerige sfeer onder te dompelen en tegelijk persoonlijke drama’s bloot te leggen. Holly is een film die je naar de keel grijpt, waarin vooral het onuitgesprokene beklijft.
Eigenzinnig vakmanschap
Het technische en artistieke vakmanschap waarmee Troch zich laat omringen, benadrukt het onbehaaglijke gevoel dat zo kenmerkend is aan al haar films. De camera plakt op de huid van de personages maar verstikt ze nooit. Op een subtiele en minimalistische manier dragen de talrijke close-ups en de veelzeggende blikken bij tot de persoonlijke leefwereld van de personages. Dat is zeker de verdienste van het strakke indringende camerawerk van Frank van den Eeden – niet toevallig ook de vaste cameraman van Lukas Dhont.
De onderhuidse spanning wordt nog versterkt door de dreigende sfeermuziek van Johnny Jewel en de perfect uitgekiende montage van Trochs levenspartner Nico Leunen, die ook meeschreef aan het scenario. Dat zij een uitzonderlijke neus heeft voor jong onbekend acteertalent – Cathalina Geeraerts is fenomenaal als Holly – is mooi meegenomen.
Beter dan wie ook, weet Troch in haar films de vinger op open wonden te leggen. Wat knelt en botst in de maatschappij, ontsnapt zelden aan haar aandacht. Haar intuïtieve filmstijl reflecteert het rauwe realisme van de gebroeders Dardenne of de subtiele dramatiek uit de films van Joachim Lafosse, Peter Monsaert of Patrice Toye. Maar Troch is meer dan alleen maar een volgeling van die eigenzinnige Belgische filmmakers. Ze is haar eigen meester.
'Holly' gaat op 10 oktober in première op Film Fest Gent en speelt daarna in de Belgische zalen.
Lees je onze interviews, recensies en artikels graag? Waarom ons niet steunen voor €5, €10 of €25? Schrijf je hier in op onze wekelijkse nieuwsbrief.