Het doek is gevallen over de 52e editie van IFFR. Nu de rode loper weer is opgeborgen, de zalen zijn leeggelopen en de perslui opnieuw het daglicht trotseren, maakt Robin Kramer een balans op. Tien hoogtepunten uit zijn cinefiele marathon.
'Aftersun' van Charlotte Wells
Misschien wel de meest gehypete film van het afgelopen jaar. En maakt de hype meer dan waar. Charlotte Wells’ langspeeldebuut Aftersun is een bijna abstracte slowburn, gebaseerd op het inherent spookachtige van camcordermateriaal, en laat je uiteindelijk emotioneel uitgeput achter. Het subtiele en suggestieve script is verfrissend in een klimaat waarin het soms lijkt alsof elke vlaag van trauma uitgediept dient te worden. Wells nodigt de kijker op die manier uit zich op de personages (feilloze performances van Paul Mescal en Frankie Coro) te projecteren. Bijzonder voor een onvermijdelijk autobiografische film. Aftersun blijft nog dagen in je hoofd rondspoken. De zeldzame must-see die daadwerkelijk een must-see is.
'Showing up' van Kelly Reichardt
De nieuwe film van slow cinema-meester Kelly Reichardt gaat over het spanningsveld tussen kunst en leven, met Michelle Williams in de hoofdrol van een getroebleerd boetseerder. Het is een liefdevol portret van het kunstproces en hoe weinig dagelijkse schommelingen er uiteindelijk voor nodig zijn om dat uit balans te brengen. Met een heerlijke rol voor Hong Chau (die dit jaar ook de show steelt in The whale) en cameo voor André Benjamin (André 3000 van Outkast) — de leukste credit van het jaar gaat dan ook nu al naar Flute by André Benjamin.
'War pony' van Riley Keough
Riley Keough heeft goed opgelet tijdens het draaien van American honey. Het regiedebuut van de actrice — in samenwerking met regisseur Gina Gammell — toont twee slices of life uit de Oglala-stam op de Pine Ridge Reservation in South Dakota. Net als de film van Andrea Arnold, waarin Keough acteerde, richt War pony zich op de rafelranden van de Amerikaanse maatschappij zonder te moraliseren of overdreven sentimenteel te worden. Een prachtig gefilmd, ontroerend verhaal over een milieu waaraan niet te ontsnappen valt. En: na afloop wil je meteen de soundtrack opzoeken.
'Funny pages' van Owen Kline
Een lachspiegelvariant van een klassiek bildungsverhaal met een glansrol voor Matthew Maher. Wat als je helden de meest eigenaardige mensen op aarde zijn? En wat als vervolgens ook nog eens blijkt dat je aanzienlijk minder talent hebt dan je al die tijd hebt gedacht? Funny pages is een karikaturale komedie die het voor elkaar krijgt om de sfeer van Mad Magazine naar het grote scherm te halen — reaction shots als panels in een stripverhaal. De eerste langspeelfilm van Owen Kline (Jazzy for Joe) en geproduceerd door de Safdie-broers.
'The eternal daughter' van Joanna Hogg
Het is wel erg knap als je in een film waarin Tilda Swinton nota bene een dubbelrol speelt de show kunt stelen. In The eternal daughter (Joanna Hogg, The Souvenir) zorgt Carly-Sophia Davies als receptioniste van een spookhotel voor een scala aan geestige (pun intended) situaties. De rest van de film leunt op een emotionele ontknoping die niet helemaal ingelost wordt en weinig oorspronkelijk is (mocht dat als probleem gelden), maar biedt ondertussen klassiek-gotische beelden en een spookachtige soundtrack die een bijzondere sfeer neerzet.
'Blind willow, sleeping woman' van Pierre Földes
Murakami verfilmen is in trek, zeker als het op zijn korte verhalen aankomt. Na Burning en Drive my car komt componist Pierre Földes met Blind willow, sleeping woman. De losse en lijzige animatiestijl — waarbij gebruik werd gemaakt van een bijzondere combinatie van live action en klassieke animatie — sluit naadloos aan bij de melancholisch-meditatieve sfeer van de Japanse meester: Nietzsche citerende mensgrote kikkers, ondergrondse gangen, UFO’s, kattenheiligdommen en wensschenkende geesten in de vorm van hoteleigenaren. Smullen. Maar zoals vaker met verschillende verhaallijnen, kun je het als kijker niet laten de ene interessanter te vinden dan de andere — en er blijft af en toe toch iets onwennig aan hoe Murakami zijn vrouwelijke personages neerzet.
'EO' van Jerry Skolimowski
Het is het jaar waarin we een specifiek soort viervoeters vieren — ezel Jenny was een van de hoogtepunten in The banshees of Inisherin, en nu is er ook de titulaire hoofdrolspeler in het Poolse EO: een ezel die aan een min of meer onvrijwillige roadtrip begint, van het circus in Polen naar een Isabelle Huppert-featuring Italiaans drama. Cinematografisch spierballenwerk dat op een subtiele manier de gebroken relatie tussen mens en dier naar het grote doek brengt.
'Nummer achttien' van Guido van der Werve
In Nummer achttien — the breath of life verhaalt videokunstenaar en filmmaker Guido van der Werve over zijn bijna fatale fietsongeluk in Berlijn in 2016 en het herstel dat daarop volgde. De mix die zijn kortere, meer conceptuele werken kenmerkten — fysieke uitputtingsslagen, zelf gecomponeerde klassieke muziek, slapstick en absurdisme — blijft ook in de vorm van een film van negentig minuten overeind staan.
'Keti Kelli Mixtape' van Jane Schoenbrun en Jordan Wippell
Beckett in Beverly Hills. Kati Kelli was een outsiderkunstenaar van de YouTube-generatie. In deze ‘mixtape’, gecureerd door Jane Schoenbrun en Jordan Wippell, wordt het podium volledig aan haar eigenaardige talent overgelaten. Bestaande uit fragmenten uit haar kanaal Girl Internet Show, waarin ze onder andere de beauty influencerscene en huisvrouwen uit Los Angeles op de hak neemt, en eindigend met haar absurdistische eerste korte film, stemt Girl Internet Show: A Kati Kelli Mixtape uiteindelijk bedroefd om het veel te vroege overlijden van een bijzonder talent.
'Letzter abend' van Lukas Nathrath
Een chamber piece van Duitse maker Lukas Nathrath. Een groep vrienden houdt tijdens een afscheidsfeestje — hoofdpersonages verhuizen van Hannover naar Berlijn — elkaar met argusogen in de gaten. Eén locatie, een duidelijke premisse en gemaakt met een budget van 40.000 euro. Hangt aan elkaar van herkenbaarheden voor millenials, zonder de dramatische kern uit het oog te verliezen.
De 52e editie van IFFR ging van 25 januari tot 5 februari 2023 door.
Genoten van dit artikel? Neem een jaarabonnement op Humbug en ontvang elk kwartaal een oogstrelend magazine in je bus. Zo maak je meteen ook onafhankelijke filmjournalistiek mogelijk.