De Gentse regisseur Peter Monsaert brengt met zijn nieuwste film Nowhere een ode aan familiebanden, intrigerende levensverhalen en verlies. ‘Ik wil dat mensen de zaal buitenstappen en zich verbonden voelen.’
Dat het voor Peter Monsaert cruciaal is om mensen te verbinden, viel al op in zijn films Offline en Le ciel Flamand. Maar ook in het aangrijpende Nowhere, met Koen De Bouw in de hoofdrol, is familie het leidmotief.
Twee verhalen staan centraal, dat van een man met een onheelbaar hart en dat van een tiener op zoek naar zijn identiteit. De gemene deler? Liefde en geborgenheid. ‘Zonder te veel als Bond Zonder Naam te willen klinken, hoop ik toch dat er bij de kijkers een soort gevoel blijft hangen, waardoor ze naar elkaar willen luisteren, in plaats van luid tegen elkaar te schreeuwen.’
Levenslust
‘Net na Le ciel Flamand kwamen meerdere verhalen voor een nieuwe film op mijn pad’, zegt Peter Monsaert. ‘Enerzijds het verhaal van een Gentse jongen die net uit jeugdzorg kwam, anderzijds dat van een man die zijn zoon verloor zonder dat de dader ooit gevonden werd. Na vele gesprekken met jeugdrechters en mensen uit de jeugdzorg viel me op dat die naast een diepe tristesse ook een positieve mindset bevatten. Het waren stuk voor stuk mensen die leven volgens het motto ‘let’s do it!’, en dat geeft enorm veel energie en levenslust.’
Die mentaliteit kwam ook van pas op de set, want Peter en zijn crew filmden in volle coronatijd. ‘Laten we zeggen dat we maar een minieme hindernis hebben ondervonden. Net na de eerste lockdown werd er een mini-lockdown afgekondigd rond niet-essentiële winkels, en dat terwijl we nog kostuums en decormateriaal nodig hadden. Het betekende een kleine rem op het filmproces.'
Guerrilla-style
'Naast corona ondervonden we nog wel meer hindernissen. Zo hadden we niet voldoende budget om tijdens opnames in Marseille volledige straten af te zetten, waardoor we op een soort guerrilla-achtige manier bepaalde shots hebben moeten filmen. Het resultaat is dat het eerder een soort documentaire werd waarbij we shots zijn gaan stelen en met een beperkte groep van 20 figuranten hebben gewerkt. Een extra uitdaging tijdens het kijken, is dan ook om de dubbele figuranten te vinden!’
We hadden niet genoeg budget om volledige straten af te zetten, waardoor we op een guerrilla-achtige manier bepaalde shots moesten filmen.
Voor de productie genoot Nowhere nochtans ook van overheidssteun. ‘Je merkt dat het steeds moeilijker wordt om die te krijgen in het filmlandschap. Ik geef ook les aan het KASK en wie nu afstudeert, die heeft het een stuk moeilijker dan ik toen ik afstudeerde. Dat is soms onterecht. Als je ziet hoeveel talent sommigen hebben, is het zonde dat zij die steun niet krijgen om hun passie te kunnen ontwikkelen. Vaak wordt een film tijdens het maken bijna je kind. En als dat jou ontnomen wordt, kan dat voor persoonlijke drama’s zorgen.’
Chemie op de set
‘Voor mij was het een evidente keuze om Koen De Bouw te casten voor de rol van André. Meestal wordt hij gedreven door de actie in het verhaal, maar hier draait het echt om zijn personage en wat hem motiveert. Ik heb er samen met hem hard aan gewerkt, omdat dit toch een sprong in het duister was voor hem. Maar ik moet zeggen, hij heeft dat schitterend gedaan.' En dat was nog buiten de duidelijke chemie met medespeler Noa Tambwe Kabati gerekend.
‘Ik had Noa al aan het werk gezien in de serie wtFOCK en vond hem toen al meteen een heel straffe acteur. Op de casting zelf passeerden er rond de 200 gasten, maar Noa bleef toch iets doen bij mij.’
Een bepaalde groep mensen moet nog steeds een spiegel voorgehouden worden, meent Peter, en daarom heeft hij bewust een niet-witte acteur gecast. ‘Je kunt argumenteren dat je de clichés niet moet bevestigen, maar ik ben er net van overtuigd dat films een representatie van de maatschappij moeten zijn. Om dezelfde reden laat ik ook altijd zowel Vlaams als Frans in mijn films aan bod komen. Ik ben geen Belgicist, maar ons land is groter dan enkel Vlaanderen. Mijn uiteindelijke doel is om Belgische films te maken.’
Nowhere/ Now Here
Beide personages zitten eerst in een soort niemandsland, maar op het einde komen ze wel ergens. Het geeft blijk van Monsaert zijn pleidooi om in het moment te leven – net als in zijn andere films. Nadenken over bloedbanden en familie intrigeert hem. ‘Waar je geboren bent, heeft niets te maken met centen, wel met liefde, geborgenheid en genegenheid.’
Ons land is groter dan enkel Vlaanderen. Mijn uiteindelijke doel is om Belgische films te maken.
Deze thema’s zullen ook terugkomen in zijn volgende film, 1989, waar hij net scenario- en ontwikkelingssteun voor heeft gekregen. ‘De film zal lichtjes anders zijn dan mijn voorgaande werk. Enerzijds omdat het meer Europees dan Belgisch zal zijn, en anderzijds omdat ik nu eens wil werken rond wreedheid. Hoe geef je karaktereigenschappen door aan je kinderen en hoe kun je daar als kind aan ontsnappen? Die vragen staan centraal.’
'Nowhere' was de openingsfilm van Filmfestival Oostende 2022 en speelt vanaf 6 april 2022 in de Belgische bioscopen.
Genoten van dit artikel? Neem een jaarabonnement op Humbug en ontvang elk kwartaal een oogstrelend magazine in je bus. Zo maak je meteen ook onafhankelijke filmjournalistiek mogelijk.